Page 33 - Annonce 5

Zincirler

Yazmaya başlayamıyorum bir türlü. Aynı, hayatta olduğu gibi çalıştığım bu pürüzlü zemin, nasıl da eleştiriyor beni. Sanki içimi,
bu satırdan daha ileriye gidemiyorum. Sanki kâğıdı kaplamak bütün belleğimi döksem üstüne; bana gülecek, alay edecek ve

istediğim sözcükler arkamdan beni tutmuş ve bırakmıyor. Onlar, yüz çevirecek, iç dünyamı okumaya çalışan insanlar gibi. Kimse
zincirlerimden beni her geriye çektiğinde daha da boğuluyorum umursamasın, okumasın beni! Hem beni hem de düşüncelerimi.
ve sonunda, ellerinden kaçıp gittiğimde de öyle şeyler yazmaya Görünmez olayım, şuracıkta yaslandığım duvarın içine geçeyim
başlıyorum ki bu kâğıt parçasına, gözleri kör bir ressamın, ve gözden kaybolayım. İşte belki o zaman, endişe dolu ruhum bir
kulakları işitmeyen bir müzisyenin ve konuşamayan bir nebze olsa rahata erer ve nefes alırım.
tiyatrocunun içinde biriktirdiği heyecanı ve öz güveni taşıyormuş
gibi devam ediyorum. Bak, gözden kayboldum ve kurtuldum zincirlerimden! Bir
kuştan halliceyim artık. Sipsivri kalemim elimde. Korkum gitti,
Sözlerimi kovalayan düşüncelerim beni arkamdan öyle bir endişem bitti. Kaygı yok bundan sonra. Kimse okuyamaz bu

ittiriyor ki bazen, ne konuda yazdığımı, neden yazdığımı satırları, farkları yok duygularımdan. Bir ben varım dünyada, bir
dahi hatırlayamaz oluyorum. Mesela şu an, kalemim elimde. de alaycı bir sayfa kağıdım! Bir gün belki o da güler yüzüme ve
Kullanılmayı, özümün, sevgimin ve nefretimin kağıda akmasını ben huzuru orada ararım.
sabırsızlıkla bekliyor. Fakat benim beklediğim tek şey ise ucunun
tam şu an kırılması. Tam da şu an o çok mükemmel gözüken Alara Zeynep Karaca
ucu çatlasın, benim gibi yıkılsın, darmadağın olsun. Silinsin ve
ben kendimde devam edecek gücü asla bulamayayım. Yazmaya

32